itiraf etmeliyim ki insan da benim hata da ve alýn sýrtýmdan artýk kamburunuzu unutmayý, unutulmayý en çokta kendimi özledim
ve yaþamak ölmekten aðýr geliyor artýk oysa yaþam kadar hafif ölüm kadar aðýrdýr yaþamak diye biliyordum hayat yanýldým
aðaç gibiyiz... belki de gibi, gibi aslýnda
ýþýða tapýyoruz ve göðe yükseldikçe topraða derinleþiyoruz
inanç ve toprak yeniden doðmak gibidir uzanan dallarýmýza, uzanamasakta evet, evet ýþýða inanan memeli aðaçlar gibiyiz aslýnda
kralýn çýplaklýðý da döngüsel bir aforizma çocuk aklý iþte krallar zaten kör ve saðýrdýr onlar sadece düþ görür ve gayyipten sesler duyar
ne diyorduk gölgemiz bile kendimizden kayýpken güneþe tapmak ta neyin nesi güneþ öpsün geceye evrilen eteklerimizden
asla yalan olmamalý, olamamalý bizi yücelten demiþ olmama raðmen kocaman yalandýn hayat oysa sana çeyrek kala, aþk kala kadar mesafeydim ve Nietzsche nin de dediði üzre , "yalan olmandan daha çok artýk sana inanmamak beni üzüyor" ama inan doðru kýlýyor ...
. . . //
ilhanaþýcýtemmuzikibinyirmi
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.