MELANKOLİK DÜŞLER

I.

Evrenin sahip çýkamadýðý ötelerden
Seyreylerken gölgemin yanýndaki gölgeni
Bir siluet yansýr ruhumdaki çatlak duvara
Bir sigara zamaný daha yanarým sana!

Gece ölüm sessizliðinde çökünce
Penceremdeki düþe, boþluðun teneþirinde
Bir çivi daha çakýlýr tabutuma.
Hatýra defterinde unutulan kurumuþ gül yapraðý gibi
Tenhalara çekilir beynimdeki düþlerin izi
Gözlerim kan revan!

Göz bebeklerim ýslak bir sonbahara dem vurur
Savaþ açmýþlar ruhuma etrafýmdaki nesneler.
Pencere sahanlýðýndaki fesleðenler,
Balkon korkuluðunda begonviller,
Sen kokar hâlâ…
Bu kaçýncý kýzýl ufuktur,
Bilmem ki,
Kimdir þu karþý kaldýrýmdaki gölge?
Galiba yine durdu zifiri karanlýkta zihnim
Eteðine tutuþturduðum umutlarým da yok içinde,
Yine mi boþalmýþ kör geceyle boyadýðým þiþe,
Neyse ki;
Perdeliyor cama dökülen yaðmur taneleri
Caddeye takýlýp, aðlamýyorum gelmeyiþine!

II.

Saçlarýmdan yolarken zihnimin silik defterlerini
Ýliklerime iþliyor gizemli iki kiþi;
Hangi romandý, hangi masal;
Kafiyeli iliþkilerini okuduðun?
Nereden öðrendi yüreðim
Böyle alev alev sevmeleri!
Hicrete bilenmiþ duygularla
Çarmýha gerilmemiþ miydi Züleyha’nýn düþleri?
Hüzünlü mektuplardaki hüsran sözlerini
Ezber etmemiþ miydi kimsesiz yüreðim?
Bak!
Sokak sükûttan bir gömlek giymiþ sanki
Gecenin karanlýk yüzü penceremi dikizlemekte
Tek günahkâr benmiþim gibi…
Hiç kimse hiçbir mabette
Tapýnmamýþ aþka benim kadar,
Kimse sevmemiþ kimseyi bu kadar!
Gündüzü en son ne zaman gördü sakallarým,
Hangi zamandý sevdiðini söylediðin zaman?
Ne çabuk unuttum oysa!
Yýldýzlarýn kucaðýnda büyümüþtü öksüz hasretim
Hiçbir taze anne,
Sarýlmamýþtý süt kokan utangaç yalnýzlýðýma...

Hayâle bir siluet aksediyor her gece
Peki, “Senin” deðilse, kimindi
Yüreðimin terkedilmiþ patikasýndaki ayak izi?

III.

Sorular;
Sorular çok sevdiler beynimdeki bu sisi
Hasret çabuk dokunur yalnýz gözlere
Takýlýnca aklýn salýncaðýndaki gölgelere
Aldýrma!
Sessizliklerimin yanaklarýmdan süzüldüklerine
Birazdan gözlerimden yol alýrlar gökyüzüne
Bulutlardan aþýp,
Gökkuþaðý’nda düðümlenir bakýþým
Düðümlenir boðazýmda,
Çatallanmýþ asi, aykýrý düþünceler.
Dedektif gibi peþime düþen yaðmura bakma!
Sana aðladýðým kadar aðlamadým
Rüzgârda savrulan yaprak yalnýzlýðýma
Adýmlýyorum iþte ýslak hezeyanlarla
Dargýn da sayýlmam sahille kavgalý dalgalara
Belki güneþli gökyüzünün süslediði
Mes’ud bir tabloda deðilim!
Sevdan ki mesafeli,
Mesafeler yüzümün ortasýndaki tokat izi!
Yine de umut, serin bir salkým söðüt gölgesinde
Doðmamýþ güneþi bekler.
Ah yâr, ay karalar hýrkasý giyindi!
Gece gibi karanlýk yokluðunun yüzü...
Yine bir benim iþte, vahada bulmaný bekleyen,
Bir ben, teneþirde uzatmaya hazýr ömrü...
Sen can, sen canan diye diye
Kavrulur zikrimde öksüzlüðümün melankolik düþü.

_______________________________________
Eser Adý: MELANKOLÝK DÜÞLER

*Ne zaman iki satýr yazmaya kalksam,
**Hep sana hep SenÝ hep bizi yazýyorum... ((Þair))

Han AKÇADAÐ
____________________________________
Sosyal Medyada Paylaşın: