Tadýnda yuvarlanýrým Güneþsiz yardan
Dibinde semazen olurum kardelene inat
Eteklerimi savururum zannedersin, oysa
Kötek yedikçe dönmemdir yoksulluktan…
kuyuda kayýp nevrim
yakasý kanlý gömlek
kýnasý katran yüzümde
ve sancýdýr diþlerimde
duvarlarda yanký yapan
kendini bilmez gölge
söyle kandýrýkçý ölüm
kaç gece baþýný okþadý
gözlerimde babasýz ellerim
aklýma gömülür þirret rüya
damgalý aþk bileklerimde
her yer karanlýk, uyandým
’ sakýn sen söyleme!
Bekle ki
Günahlarý affedilsin.
Söz mü aldý tanrýdan acýlarým!
Habibe E. Aðaçdelen