Gitmeler...

Hep gidenlerindi kabahat…
Kalanlarda hep ayný hüzün,
Hep bu suçlayan surat….
Çünkü gidenler hatalýydý…
Yarýndan bihaberken,
Sonsuzluða kurulan hayallere
Yaþanmýþlara
Yaþanabileceklere
Ýhanet edip
Gitmiþlerdi bir kere…

Gitmek için bir sebepleri yoktu…
Yada sebepler,
Kalanlarý hiç doyurmuyordu…

Ýþte gidiyorum bende…
Belki piþmanlýklarýný
Benim kendimi bilmez çocukluklarýmla doyuracaksýn
Belki gözyaþlarýný
Benim hatrýmdan silinmiþ mutluluðumla uðurlayacaksýn
Belki de ben gittikçe
Sen kalacak
Ve sen benden ýrak geçen her bir günde
Beni suçlayacak….

Ama güneþ eski hatýralarýn üzerine doðadursun
Ben inadýma sarýlýp gideceðim…
Þu hiç beðenmediðin inadýma…
Ve sonra,
Ýnadým artýk kýrýlacak hale geldiðinde,
Senin fark ettiðin bir zayýflýðým yetiþecek imdadýma,
Yoldaþ olup gururumla,
Yeniden yük olacaðým yollara…

Gideceðim iþte…
Sözleri anlamsýz ifadelere boðmanýn anlamý yok artýk…
Yada sana umut taþkýný mýsralar yazmanýn…
Bildiðin tüm gitmeler gibi,
Ardýma bakmadan,
Konuþmadan…
Sessiz ve büyük adýmlarla…

Hiç gelmeyecekmiþ gibi görünen,
Hep yarýnlara itelediðimiz bozgun
Geldi çattý kapýmýzý iþte…

Gideceðim…
Tüm hatalarý
Tüm günahlarý kabullenip
Senle yaþayamamaktansa
Sensiz öleceðim…

Selim Seven


Sosyal Medyada Paylaşın: