MEMLEKETİM

Beni ben yapan tüm unsurlar sende;
Sokaklarýnda yürüdüm,
Okullarýnda okudum yýllarca,
Ayak bastýðým toprak;
Hiç itiraz etmedi buna...

Oyunlar oynadým küçükken,
Arkadaþlýklar ve dostluklar kurdum.
Tatile gitmemi içerledin memleketim,
Ayrýlýðý onuruna hiç yediremedin sen...

Düþmaným da oldu,
Dostum da bu topraklarda.
Ama hiç seni kötülemedim,
Nerden ekmek yediðsem,
Orada memleketime hizmet ettim...

Bazen arkamda býraktým anýlarý,
Bazen de haykýrýþlarým aldu.
Hep mutluluða önem verdim bu toprakta,
Yetiþmek kolay deðil gelecek kuþaklara,
Ölümsüz bi eser býrakmayý borç bildim
Beni ben yapan Lüleburgaz’a

Ekmek kavgasý da oldu,
Gönül yarasýnýn acýsý da eklendi umutlara.
Herkes þikayet etti kaderine ama
O’nu biraz da biz çizdik belki de;
Kendi ellerimizle...

Güzel kokulu memleketim,
Daðlarýna kurban,
Yollarýna yoldaþ oldum.
Yeri geldi aðladým yeri geldi güldüm;
Ama hiç þikayet etmedim seni,
Kimselere dert yanamadýysam bazen,
Seninle paylaþtýðým yanlýzlýktandý belki...
Terk etmek aklýmýn ucundan bile geçmedi.

Aþklarýmý kaldýrýmlarýnda, kafelerinde yaþadým,
Sevgimi ellerinle paylaþtým.
Yaþamanýn tadýna da,
Ölümün soðukluðuna da sende vardým...

Memleketim...
Ey fýrtýnasý ile esip geçen memleketim,
Sensiz bir vataný neyleyim?
Neyleyim sensiz sevmeleri?
Varoldukça hemþerim bu diyarda,
Hatýrlayan olur beni de buralarda...

Yaþar Ateþ
Sosyal Medyada Paylaşın: