HATMİ ÇİÇEĞİM

Sensiz gecelerde
Üzerime karabasan misali çöken
Demir duvarlarýn altýnda
Hazanýn harýnda kavrulup
Sam yelinde savrulurken
Heybetli deðirmen taþlarýna gönül veren
Minik buðday daneleri gibi
Un ufak ezildi yüreðim.

Örs ve çekiç arasýna esir düþmüþ
bir týrpan gibi özlemin öfkesiyle bilenirken diþlerim.
Belki bir gün
Yeniden tutarsýn diye
Yüreðimin yaðýyla emledim
Þu nasýrlý ellerimi...

Kim bilir
Bu dünya da olmasada
Belki
Öbür dünya da misafir olurum
gönül köþküne diye mavi düþler görürken
Yaþanmýþ günlerin hatrýna
Yine hasbihalleþiriz düþüncesiyle
Nefesimle ýsýtarak
Hep sýcak tuttum
Baþýna buz baðlattýðýn yüreðimi...

Kim bilir
Dünler sensiz
Kar sularý misali eriyip gitse de
Belki bu gün
Belki yarýn
Ömrümün ufuklarýndan
Güneþ misali yeniden doðarsýn diyerekten
Kaderin keder perdelerini zar zor da olsa aralayýp
Hep açýk tuttum umudun yorgun gözlerini..

Gönül penceremin pervazlarýna ektiðin
Rengarenk sevda gülleri
Hasretinden solupda
Misk kokularýndan mahrum olmayalým diye
Sol göðsümün gözyaþý pýnarlarýyla
gün aþýrý su verdim...

Sen
Vuslat hayallerini
Kuzey kutbuna sürgüne yollayýp
Ayrýlýk ayazýnda dondursanda
Hatýralarýn hatmi çiçeklerini ondurmayýp
Teker teker soldursanda
Þu benim þahikalar gibi görkemli vicdaným
Sevdiceðine zerre kadar
toz kondurmaya
el veremez ki
Vefa sýzým...
Aþktan anlamaz
Hayýr sýzým...

Hadi tut artýk
Yetim yüreðimin ellerinden
Aðlatalým þu çarký kýrýk Dünya’nýn
Rüküþ anasýný
Perpillerle sarýp sarmalýyalým
Aþkýn ýlgýt ýlgýt kanayan
Müzmin yarasýný..

Nafize
30 mayýs 20 20

Sosyal Medyada Paylaşın: