Suratý sirke satarken, Limon kokardý elleri. Yanaðýnda güller açarken. Misk kokardý bedeni, Topraðýna düþsem, Boy verirdim. Suyundan içsem, Kendime gelirdim. Sanki cennet onda saklýydý. Uzaktan seyretsem aklýmý yitirir, Vuslatý düþlesem delirirdim. Bir bilseniz; Ona doðru adým atarken, Ne duygular yaþardým. Bir görseniz, Ona doðru koþarken, Aþtýðým engellere ben bile þaþardým. Yanýndayken genç delikanlýydým. Ne dert, ne tasa, ne de gamlýydým. Bir þey vardý ki onda çözemediðim, Karþýsýnda hem güçlü, Hem de zayýftým. Hem dünyaya sýðmýyor, Hem görülmeyecek kadar kayýptým. Kaþlarýný çatsa, Yüreðimde þimþekler çakýyordu. Bir gülücük atsa, Kuru dal bile yeþeriyordu. Sýrtýný dönse dünya kararýyor, Karanlýða baksa; Her yer aydýnlanýyordu. Sorsanýz ona da insan derlerdi, Lakin insan onu gördükten sonra, Kendinden utanýyordu.
Celal BAHAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
celal bahar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.