Gözleri Renkli Çocuklarımız Olmayacak

Dokunabilseydim
Ah keþke dokunabilseydim avuçlarýna
Giderken bir yaným sürüklendi peþinden
Dudaklarýmda sana ait sözler
Ve aþkýmýz kaldý
Kýrýk kanatlarýyla.

Dokunabilseydim bakýþlarýnýn ucuna
Kal diyebilseydim
Saçlarýna takýldý tüm bildiklerim
Uçtu, savruldu, kayboldu
Unuttum tüm bildiklerimi
Dokunamadým, söyleyemedim.
Oysa ne çok þey vardý
Sevgi adýna söylenmesi gereken.

Dokunabilseydim yanaklarýna
Silebilseydim gözyaþlarýný
Seninim hala deyip
Sarabilseydim titreyen bedenini
Hiç býrakmadan
Dakikalarca aðlayýp omuzlarýnda
Ölüm deseydim
Ölüm ayýracak beni senden
Baþka hiçbir kuvvet yetmeyecek
Diyebilseydim.
Diyemedim.
Aðýr aðýr
Hýçkýra hýçkýra
Bensizliðe,
Hüzünlerin sokaklarýna gittin
Ardýn sýra haykýramadým
Gitmeeeeeeee
Ýþte o an yarým bir insan olduðumu anladým
Dökülürken aðaçlardan
Hazanýn kurumuþ yapraklarý.

Oysa hep senindim
Gözlerimi kaçýrsam da
Ellerimi uzatamasam da
Dokunamasam da
Senindim..

Þiirlerim hep mutsuz kalacak
Hiç gülmeyecek mýsralarým
Odam karanlýk,
Aynalar gerçekleri yansýtacak.

Gözleri renkli çocuklarýmýz olmayacak
Bize ait bir kanepe
Bir balkon denizi gören
Olmayacak biliyorum.

20.11.2006
Zaten her ayrýlýk
Beklenen Bir vuslattý
Hiç gerçekleþmeyen

Ertuðrul Bayam
Sosyal Medyada Paylaşın: