Üstüm başım bela

Üstüm baþým bela

bana bulutlardan yaðmur gelmez
gelse ne fayda sýrýlsýklamým ezeli
ben yaralý bir adamým yaramý bil gardaþ

farkýndayým gül bahçelerin
kumsala uzanmýþ güzellerin
kýzgýn güneþ yanar tenimde
yanarda gün yüzü göremem

kavli beladan karaya baðlanmýþ
akort tutmaz kýrýk sazým sözüm
makamý kendime has türkülerdeyim gardaþ

zindanlar çürüttüm ömrümde
intiharlar savuþturdum üstümden
emanete deðil bedava yaþýyorum
benim konuþtuklarým gökyüzünde

memleket içimde yara insan fukara
tahta kýlýçla sipersizim çekildikçe dara
içim dýþým her yerim kan akar gardaþ

herkes bana bir ad takar dilinde
kýlýç elinde tabanca tüfek belinde
halaya durdukça sevdam yolunda
kalem kýrýlýyor kellem avuçlarýnda

açlýk orucuna takatim gücüm yok
zindanlar zapt edecek suçum yok
sürünsem dilenecek yüzüm yok gardaþ

kimin iyisi baþýma bela kimin ki dua
kimseden bir þey istemedim daha
derdim baþkadýr dilekçem yukarýda
derler ya ’benden uzak Allaha yakýn’

dertlere yakýn kendimden uzaðým
hep güzel sözler oldu benim tuzaðým
doðru bildiðim yol benim azýðým gardaþ

ay karasý düþer geceye yýldýz söner
hangi giden doruða vardý da döner
yavaþ yavaþ kayýpta ufukta ki fener
mavi bir duþta yýkan söz deðil hüner


Ahmet Coþkun

Sosyal Medyada Paylaşın: