Yine akþam oluyor... Yine eve dönüyorum... Ýçimde bir huzursuzluk, Ýçimde bir isyan, Ne yapsam da çaresizim... Eve bom boþ dönüyorum, Çünkü ben iþsizim...
Ýnsanlar beni görmesin istiyorum, Toplum bana acý veriyor artýk... Gözlerine baktýðým her insan, Sanki alaycý... Bilmiyorlar ki bu beden nelere feda eder kendini... Çünkü beden kiracý...
Yine eve dönüyorum, Ve yine boþ... Ellerim, gözlerim, ayaklarým, Yine bana kýzgýn... Uzun zamandan beri, Alnýmdan ter dökülmüyor cebime, Ve elimin cebime, Hiç gidesi gelmiyor...
Karým karþýlayacak beni, Neyime "Hoþgeldin" diyecekse... Çünkü ben hep "boþ" geliyorum...
Ýçimde fýrtýnalar kopuyor, Hayatým bir iþe yaramamanýn cezasýný çekiyor... Her insan sanki bana düþman, Her insan alaycý... Oysa nasýl da hasretim birþeyler üretmeye, Eve huzurla dönmeye, "Karýcým getirdiklerimle bize bir ziyafet hazýrla" demeye...
Ne yapsamda çaresizim... Çünkü ben iþsizim...
Ömer DEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerDemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.