SUSKUN AŞIK
O, dalda goncayken eðilmiþ çiçek,
Ben, beklerken yorgun düþmüþ kelebek,
Dalýna konmadan ömrüm bitecek,
Kýrýldý konunca, dallarý bir, bir.
Görünce uzaktan baka kalmýþtým,
Endamýna, iþvesine dalmýþtým,
Sekerek koþunca ahu sanmýþtým,
Savruldu saçýnýn, telleri bir bir.
Ona vuslat için ömrümü verdim,
Aþkýný dilendim, sen de sev dedim,
Ona koþup hep kavuþmak istedim,
Kapattý koþacak, yollarý bir bir.
Umutla bekledim, sevecek dedim,
Geçtiði yollara çiçekler serdim,
Seviyorum dedim, güller gönderdim,
Yoldu gönderdiðim, gülleri bir bir.
Hasretlik yazýlmýþ kara kaderde,
Bilmiyorum, çare var mý? Bu derde,
Var ise çaresi, söyleyin nerde?
Bilenin söylesin, dilleri bir bir.
Kimseler anlamaz benim halimden,
Kim anlar ki, suskun gönül derdinden
Kimin tutmak istediysem elinden,
Baðlandý arkada, elleri bir bir.
Ben hep sustum, ben sustukça o coþtu,
Bana baka baka aþkýna koþtu,
Halimi görenler acýdý, þaþtý,
Yaþattý saydýðým, halleri bir bir.
Yýllardýr hasretle, her an yanmýþtým,
Ayaðýnda tûrâb olmuþ kalmýþtým,
Aþkýyla yanmaktan küle dönmüþtüm,
Savurdu sonunda, külleri bir bir.
Abdullah Haktankaçmaz
(Vaveyla adlý Þiir kitabýmdan)
ah6334@gmail.com
*Tûrâb : Toprak, toz, alçý.
*Vuslat : Kavuþmak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdullah Haktankaçmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.