Bir bakıma baba da evladının tanrısıydı

kanýmýn yollarýnda tanrý’nýn yaratýcýlýk damarýna rast geliyorum
o zamanlar büyümeye býraktýðým ne varsa ucunu çürütüp
mahcupça sulanýyordu avuçlarýmýn aminini sürerken yüzüme

vaktine geç kalmýþ gibi
yeni üveylikler bastýrýp kitabenin sayfalarýna
yaðmur bekliyordu topraðýna düþtüðüm bahçývan

sonra
parmaklarýnýn ucu ucuna denk gelecek bir hamurun sýrtýna býraktý tanrý beni

üþüdükçe
büyüyen bir geceyi islerine dolayan dumanlar erteleyip
ayýmý kirletiyordu
gecelerimin açýk kalmýþ pencerelerinden

neyse ki sorgudan önce kulaðýma üflenen makamý söyledim o yargýçlara
ama azý diþimden yakaladýlar beni
içime azdým

cümle yollarýma çaðýrmam bundandý sizleri
yolumda kalýn
kalýn ki yolumun yorganýný ben çekeyim üstüme
zeval görmesin gözlerinizdeki endiþe

zihnin hatlarýna dolanmýþ bir þiirin eþiðinde unutulmuþ kadar sakinim
buruþturulup kapý aralýðýný yol édip gelen
soðukluðun aðzýna sýkýþtýrmýþ tanrým beni
sizi üþümem bundandý

okunmadan buruþturulmuþ bir mecmua gibiyim
kurutulmaya býrakýlmýþ mürekkebin yanýðý var sözlerimde

hiç unutmam
iki bakraç deniz dökmüþtü tanrým gözlerine süleymanýn
maviye düþkünlüðümüzü bahþederken

yetim haklarýnýn aþ’lýðýna imtihan diyordum
zaman sýhhatsiz bir mevsim doðurdu yüzüme
ve beni kuyuya bulayýp sudan atan bir his dolanýyordu rýhtýmýn kuraklýðýnda

hatýrýmýn kýyýlarýna rast geldiðimde
kulaklarýmda tanrýmýn pabuçlarýna benzer bir hikmet ayaklanýyordu
diri diri kýrpmaya baþladýðýmda kýllarýmý

sen ne dersen de süleyman
aklýmý yoruyorsun
suretinin olmamasý ve yargýlanacaðýn bir yargýcýnýn olmamasýný saymazsak
ne çok bana benziyorsun

nedenini sorgulamadan
süleymanýn gözlerindeki maviye düþtüm
bilirsin süleyman
beni mavi tutar

küle aþinayken bünyesi filizin
damarýný kesip giden bahçývan yaným kanýyor

ben þöyle biraz uzanayým istersen
sen anlat bana maviyi
külden önceki makamýný
atýndan inen sanýklarýmý
sen anlat bana süleyman
daha iftara çok var




Þ i m o
Sinan þeker
(Eskimdekizamana)
Sosyal Medyada Paylaşın: