Son kez bakýyorum ellerinin nemine Son kez sýkýyorum gitmeyecekmiþcesine Sonra en korkulu kabuslarýma dönüp Yok sayýyorum seni... Hiç olmamýþsýn gibi....
Önce teninin tuzunu unutuyorum Sonra dudak kenarlarýndan topluyorum buselerimi Sessizce inip göðüs kafesine Alýyorum etine yapýþan tenimi sessizce Ne kalbimden akan kan acýtýyor beni Ne sensizlik öldürüyor aciz bedenimi....
Batýdan doðmuyor þems... Doðudanda batmýyor hiç bir seferinde... Ne dünya duruyor uðrunda... Ne de ben ölüyorum aþksýzlýkta....
Sonrasýnda unutuyorum seni de Diðerleri gibi iþte......
Uyandýðým zaman baþ ucumda buluyorum kolunu Göðsüne sokuluyorum usulca... Sensizlik öldürmez belki ama Yok oluyorum kokunla karýþýnca....
Ýhtardýr bu sana.... Gidersen unuturum...Unutturma kokunu bana....
Müge ÇEVEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
mugeceven Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.