ANAMLA

ANNELER GÜNÜ SOHBETÝM
Bu sene ne bayramda nede anneler gününde gelemedim sana!
Gelemedim anne, bende gurbetde yalnýzdým.
Týpký senin gibi anne, senin gibi...
Hoþ gelsemde yanýna ne olacak ki?
Okuduðum dualarý buradada okudum,
Dilerim ulaþýr anne.
Anneler günü geldi,
Nasýl hüzünlendim öyle yalnýzdým ki.
Dua ederken sana göçüp gittigin gün
gözümün önünde bir bir canlandý...
Birde beni ayaklarým mezarlýða götürdü,
Oradaki mezarlarýmýzý düþündüm!
Öldüðün gün yer bulamamýþtýk sonsuz yuvanda...
Incir aðacýný ne de çok severdýn,
Bahçemizde vardý bir tane.
Koskoca mezarlýkta
bir incir aðacýnýn altýný buldular oðullarýn,
Belediye baþkanýna sordular
- annemiz icin dediler -
Kökü orada yeþerir dedi,
Kestýrdi...
Sen þimdi o incir aðacýnýn gölgesindesin, üsüyor musun?
Yeniden yeþerdi! Çok geçmeden
Cenazen desen ne kalabalýktý,
trafýk durmuþtu caddede.
Çünkü sen herkesin pamuk teyzesýydýn,
Sevýmlý, hatýrnaz, hacý annesiydin...
- Saydýðýnýz kadar sayýlýn derdin – herkese.
Çok sayildýn ve aðladý ardindan özlendin, özleniyorsun...
Birde çicek istemezdin ya, herkes baðýþ yaptý çiçek yerine
Ýstediðin gibi “çocuklara”. Geleceði olan, geleceðin anne babalarina...
Sen böyle durumlarda kim gelirse gelsin aç çýkartmayýn derdin,
Cenaze, hastalik hepsi bizim için derdin,
- Acýyan yer ayrý, acýkan yer ayrý - derdin!
Oðullarýn iki kapýyýda açýk tutarak giren çýkana yemek verdi,
senin sözünü tuttular günlerce gelenler çok oldu...
Nerelerden geldiler bir görseydin.
Birde cenazende senin o çok sevdiðin komþun Maria`n vardý ya?
Sen ona hiç bir zaman Madam demedin,
Marya haným derdin...
Ona iman þahadet getirttim derdin, o müslüman derdin...
Inanmamýþlardi!
Cenazende hem çok aðladý, hem çok dua etti,
ve ölürken beni müslüman mezarlýðýna gömün demiþ!
Ve oraya gömüldü müslüman cenazesý kýlýndý, geleni çokdu onunda...

Ah anam ah daha neler oldu neler?
Bunlar bir anneler gününde Hristiyan mezarlýðýnda aklýmdan geçenler hýzlýca...
Maria`dan baþladým bak neler neler yazdým sana...
elimden geldiðince dua yolladým tüm ölen annlere ve sana.
Bu senede gelemedým seni ziyarete baðýþla anam baðýþla beni!

YABAN ÝLLERDE
Ne zor bilirmisiniz yaban ilde olamak, bir de emanetciyseniz. Ýþte hayat o zaman size þaþý bakar, týpký benim gibi. Yarýn anneler günü, neyime ki burada benim anneler günü. Yüreðimde kocaman bir yara var, aðrýlarým var. Çaresiz oraya buraya koþmaktayým, uzakta olmak, yataðýmda deðilim, dýþarýda dolaþtým saatlerce. Hiç mi hiç tanýdýk yok çevrede, sadece hay huy selamlaþan insanlar. Onlar telaþlý, herkes birþeyler alýyor, özellikle çiçek annelerine vermek için. Ben mi, kime vereceðim ki, annemde yok, mezarýda burada deðil. O en güzel ve en özel annem yok, ben de yok sayýlýrým. Þaþkýn ve çaresizce, ayaklarým bugün ilk defa bir hristiyan mezarlýðýna götürdü beni. Bakýmlý, düzenli ve her yer çiçek dolu, ziyaretcilerde çok. Kendince, dini neyi emrediyorsa o þeklide dua edenlerle doluydu. Bakýndým herkese ve yerde yatanlara, sonuçta oda, bizde toprak altýndayýz ama bu düzen ve temizlik düþündürdü beni. Anamýn, babamýn yerlerini zor buluyorum. Bir yasin okuyayým diye oturur oturmaz, kýrk kiþi çevremde, kimi ben okuyayým, kimi su istermisin. Baktým burada her mezar ayný, evlerininin düzeni gibi ve her parsele, hatta daha az bir yere, bir çeþme, bir kova koymuþlar. Herkes istedigi gibi suyu alýyor, çiçek ekiyor, kendince dua ediyor vesaire. Biz burada da sýnýftamý kaldýk. Ben de sadece resim çektim, dua desem olmaz, selam desem olmaz. Acaba onlar bizim gibi merak etse, gezseler bizim mezarlýklarý ne derlerdi ? Bu macera oldu benim için, çünkü içimde bir þeyler olmuþtu ve çaresizce ayaklarým oraya götürdü beni. Oradayken bir arkadaþým aradý, neredesin diye, mezarlýktayým dedim, neeee, neden gittin dedi. Ben de bilmiyorum, bugün bir hüzün var, sanki ateþ degirmenine düþtüm döndürüyor beni, dünya dar dedim. Hay Allah dedi, neden ki dedi, bilmiyorum dedim. Baya dertleþtik, hastayým diyor, sanki artýk sona doðrumu gidiyoruz ki dedi. Tez biten tuvalet kaðýtlarý gibi hissediyorum kendimi diyor, o beni, ben onu tesselli ettik.

Ama þu bir gerçek, bu gün anladým ki, insanoðlu neden doðar, neden yaþar ki bilemedim. Ben de arkadaþýmdan esinlendim sanýrým ve suya tutunca hemen eriyen tuz gibi hissettim. Yarýn olmasa yada yatýp kalkmasam, artýk istemiyorum bu ateþ degirmeni dunyayý. Ýsteyenler yaþasýn, istedikleri kadar. Ben bir an önce gidip, hazýrlýk yapsam diyorum. Orada iþ çok. Ýþte kapý ardý kadar yakýn bir ölüm var aslýnda. Neden o halde, neden ki insanlar bu kadar saldýrgan ve kýrýcý, kimseye verilmeyen bir tapusu var dünyanýn ve bizler emaneten buradayýz. Bir pencereden bakýp, geçip gideceðiz, toprak olacaðýz, kurdu, kuþu doyuran bir bedenimiz olacak. Ruhumuz, onu artýk Allah’ým emenetine alsýn inþallah. Yarýn bakalým kim öle, kim kala diyelim ve yatalým artýk.

Gurbet Meleði

Sosyal Medyada Paylaşın: