Sen bu gamzelere öl

Sabah kalktým aklým da,
Gece onunla yatarým,
Gamze deyip geçme,
Ben kafama takarým…



Ütülesen, bir kez dene,
Hafif nemli bir bezle,
Görenleri hasta etme,
Olsun grip bir nezle…



Aynada gamze benler,
Þýmartýyor belki seni,
Haklýsýn bak çingenem,
Öldürüyor her gün beni…



Krater çukuru san ki,
Coþkun alev yakýyor,
Gamzeler sende de,
Hasreti beni yýkýyor…



Konmuþ yerine bir bir,
Gülerken açýða çýkar,
Görmüyorsun sen belli,
Aklým da çakmak çakar…



O bir kere verilmiþ,
Layýk olduðu yüze,
Sana göre bir þey yok,
Olan oluyor bize…



Seni doðduðun yerden,
Uzaklara getiren nedir?
Sorma ki beni bitiren,
Esmer olan narin tendir...



Müptela oldum bir kez,
Kelebek gibi pervaneyim,
Beni yakan deðil mi ki,
Gece-gündüz paneyim…



Dicle-Fýrat neyse adýn,
Oldun koca ak deniz,
Demir attým bekliyorum,
Sensizlikle ben deniz…



Havasý temiz, bir yayla,
Sazlýklarla, durgun göl,
Dediklerini unutmadým:
“Sen bu gamzelere öl…”



(Kemal Yenice)
Sosyal Medyada Paylaşın: