KİN KALABALIĞI

Susarak kaybetti korkaklar,
Biriken acýlarý konuþma cesaretiyle kavuþunca;
Ýntikam denen kin kalabalýðý üredi...
Dört bir yanýný sardý kalabalýk korkaðýn...
Güçsüz gösterdiði gözyaþlarýný gizlemeye baþladý...
Oysa içine içine aðlýyordu gözyaþý...
Gücün ardý öfkeyle doluydu hep,
Kalbi kararan herkes güçlüydü...
Ufacýkken analýðý öðrenmiþ analar,
Atölyelerin neminde kavrulmuþ alýnlar,
Güçlü deðildi asla kalbi kararanlar kadar...
Belki sokaklarda büyüdü aðlayanlar,
Belki yuvasýna ekmek götüremiyordu kafasýna sýkan babalar...
Belki;
Merhametine sýðýnmýþtý gözlerinden sel akanýn günahlarý...
Çizgisi olanýn dostu yoktu,
Dostu olanýn çizgisi...
Yalnýzca bir hata kötü yapmýyordu tamamen,
Ya da bir iyilik Pollyanna...
Ýnsan olmanýn cefasýdýr belki irade...
Þayet güç; irade ise...
Heybeme doldurur iradesizliði;
Aðlamayý, kin tutmamayý, merhametimi, emeðimin ekmeðini alýr;
Cesaretime ruhumu sunarým...



Sosyal Medyada Paylaşın: