sessizce süzüldü gözlerinden bakýþlarý kapandý dudaklarý aþk kokan nefesinin. aniden belirdi minnacýk, bir kelebek, sen giderken, son hýzla, aglýyor du kelebek.
ölçülmedi menziller, binler düþtü hep bire, son yolcusuydu bu hayat denen trenin. kaç yanar göz düþtü, o ýssýz yollara, kaç yürekler daðlandý, o son kompartýmanda.
yol alýrken o tren, geceden gecelere, kaç hasreti çiðnedi o demir tekerlekler. sarýldýðýn o canlar, þimdi öyle uzaklar, sarýlsýn istesen de artýk sarýlamaz lar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
TC Atilla Durukan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.