yitirmiþliðin mateminde
uzaklar giyindik
ve
özlemler biriktirdik ellerimizde
þimdi
kendime göçebe bir ruhum
bakýþlarým hazan
acý çekerken saksýlarým
denizin salýncaðýna kurdum bizi
yokluðun
koca bir ömürde
sökülmüþ þafaklara uzanan zaman
yaðmurun sesinde kurumuyor
göðün yaralarý
eskimiþ gülüþlerimizi
sýrtlarken rüzgar
ben hep sana kaldým da sevgili
bir ben
bir ben
bir ben
bana kalamadým iþte
ayaza vurmuþ kentin sokaklarýna
düþürdüm yýldýzlarý
hiç bir þey üþütmedi beni yokluðun kadar
gidiþinin enkazýnda kalan olsam da
ölümün bir yalan
ay ýþýðýnda yýkanmýþ gecelere
ödünç verdim senli düþlerimi
küle dönmeyen ateþinde
ömrümün son demidir
kirpiklerime çekili hüznünün perdesi
yaþama kýrýlmýþ ömre soyunuk
anlardayým
bahar çiçekleri gözlerin
gül kesiði
yaðmur çocukluðuma
artýk
kimlik/siz/im sevgili...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.