.
.
.
.
.
.
her þey geldi ve geçti
geçmiþin ve gelecek zamanlarýn
yaþandýðý ve bittiði yerdeyim
þu an ...
hepsinin kýsa bir özeti
.
.
.
.
.
...
...
uzun yýllardan sonra
kalýn bir toz tabakasý kaplamýþ masamýn üzerinde
kimbilir ne zaman düþmüþtü
eskimiþ kum saatinde kalan son kum tanesi de
örümcek aðlarýndan görünmez olmuþ artýk
duvar saatinin akrebi yelkovaný
zaman durmuþ mudur
kimbilir ne zaman idi olay aný
yoksa bitmiþ midir olaný biteni
gerçekten bilmiyorum
tüm bildiðim
itiraf etmeliyim ki
þimdi ,
zamansýz bir boyuttayým
nasýl ve nereden geldiðini bilemediðim
ölgün bir mumun duvarlarý yalayan alevi
ve duvara yansýyan siluetler
kimlere aýt idi hiç bilemediðim
inanýlmaz bir hýzla akýp giden yaþam hikayeleri
bir tek an’dayým su an biliyorum
oysa,
sonsuz bir zaman döngüsü yansýmakta duvarlara
kendimi arýyorum çaresizce
ellerimle yokluyorum bedenimi
bir duman gibi kayboluyor ellerim bedenimin içinde
bir hayalden farksýzým kendim için
var olmalýyým diye düþünmeden edemiyorum
ama nasýl !
böylesi zamansýz ve yabancý bir boyutta ...
gülün dikeni olmalý
sevda’da ayrýlýklar
belki yalan dostluklar da
arkamdan hançerleyen sevdiklerim de
yokluðun derinliklerinde kaybolmuþ sanýrým tüm yaþanmýþlýklar
sonra duvarlarda akýp giden görüntülerin içine çekiliyorum
bir anda baþlayýp biten
sonsuz sayýda yaþamlarýn içindeyim
baþý sonu olmayan bir sonsuz döngü bu
neden sonra
hepsinin de þu an’ýn içinde olduðunu anlýyorum
mumun zayýf ýþýðý da giderek sönüyor
zifiri bir karanlýk
ve sonrasýnda
göz kamaþtýran muhteþem güzellikte bir ýþýðýn aydýnlýðý
karanlýðýn bittiði yerdeyim
ya da aydýnlýðýn
bilmiyorum ...
su an ...
hepsinin kýsa bir özeti ...
.
.
.
.
.
.
.
...
...
Mert Yýðýtcan
28 nisan 2020 / istanbul