Yarým yamalak kalmýþ çocukluðum, Patlak toplarýn gölgesiyle avunduðum, Yalnýzlýðým ve de yorgunluðum, Hepsi geçmiþimden gelip Ansýzýn buluyor beni. Göðe bakarken huzur bulan gözlerim Gün batarken yaþlarla doluyor. Evet güneþe dahi veda etmeyi Beceremeyen bir insaným. Belki de en büyük zaafýmdýr Vedalar, gidiþler, ayrýlýklar... Ama diyorum ya iþte Ansýzýn gelip buluyor beni, Veda ettiðim herþey! Bir çocuk kaçarken Taþ attýktan sonra, Ýçimde bir yerlerde Bir cam kýrýðý. Güneþ inerken yavaþca Bir daðýn diðer yamacýna , Ýçimdeki bu sefer Bir can kýrýðý!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Elif Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.