Kelâmsız Kıyamet

Görülmez bir giz ile yanýyor gönül daðým,
Eriyip kayboluyor ömrümden þiir çaðým.

Dilim varmaz demeye sûkuta bel baðlýyor,
Duygular bir kuytuda durmaksýzýn aðlýyor.

Çýðlýklar savurarak sessiz kalan yüreðim,
Yýkýldý gökyüzümü sýrtlayan aþk direðim.

Yüksek daðlar baþýnda arýyorum ufkumu,
Bilmedim hakikât mi? Yoksa derin uykumu?

Afakýma ak düþmüþ göremez geleceði,
Sanki hiç oldu birden yanýyor gönül evi.

Dirensin tüm dertlere gönlüme sürgün yesin,
Metanete sarýlsýn sabrý ilke edinsin.

Sürgün yedim çöllere yaþamak bir hevesti,
Hýzlý esen rüzgarlar þimdi nefesim kesti.

Üç metrelik boyumla uzandým iki adým,
Kapatýn üzerimi keskin ayazda kaldým.

Ýdelerim silahmýþ duygularým kan revan,
Gözler afakta kaldý gelsin gâyrý son kervan.

Kelâmsýz þairindir þimdi kopan kýyamet,
Ey aciz kalmýþ rûhum huzur için kýyâm et.
Sosyal Medyada Paylaşın: