ÇÖL

Kendimi ýssýz bir çölde gibi hissediyorum.
Yol yok, iz yok hayat belirtisi yok..
Suya ihtiyacýn vardýr, bir vaha ararsýn, bulursun.
Son bir gayretle, canýný diþine takýp ona ulaþmaya çalýþýrsýn.
Ulaþtýðýnda ise aslýnda bir serap gördüðünü farkedersin.
Aslýnda hiç var olmamýþtýr.
Ümitsizce yürümeye devam edersin
Nereye, hangi yöne gideceðini bilmeden..
Bir vaha daha görürsün.
Daha önce serap gördüðünü unutup tekrar koþarsýn.
Ve yine ayný þey...
Bomboþ, uçsuz bucaksýz kavuran kumlardan baþka bir þey yoktur.
Bu böyle devam eder durur.
Çünkü; belki bu sefer serap deðildir diye ümit edersin.
Ümidin tükenmezken kendini tüketirsin.
Ama farketmezsin.
Geldiðin yolu geri dönmek istersin ama
Çok uzaklaþmýþsýndýr mekandan, insanlardan,
Zamandan, hayattan, her þeyden...
Geriye dönüp baktýðýnda her þey bomboþtur;
Týpký ileri baktýðýnda gördüðün þey gibi.
Ýlerlemekten baþka çaren yoktur.
Ancak ilerlemek için de ne gücün ne de ümidin kalmýþtýr.
Sonunda tükendiðini farkedersin.
Farkettiðinde ise her þey için çok geçtir.
Ýçinde kocaman piþmanlýk, hayal kýrýklýðý ve ümitsizlikle kalakalýrsýn.
Özetle böyle iþte...
Sosyal Medyada Paylaşın: