Gezegen Avcıları

kendi prensesliðini ilan ediyordu gezegeninde yýldýzlara ve aya
saçlarýný kumsal okþuyordu
bir bahanesi yoktu aþka ve inanca
dipdiri bir þekilde inanýyordu

sevgiye dairdi dudaklarýndan dökülen her kelam
çocuklarýna da öðretiyordu nasýl sevilmesi gerektiðini
bir tek masallara inanmazdý
kendisi baþlý baþýna bir masalken

gezegen avcýlarý kolaçan ettiðinde gezegeni
ne yapacaðýný bilemedi
saklanmayý bilmiyordu
bu duygu yoktu onun alýn yazýsýnda
her daim gülüþler sergileyendi çünkü
bir kötülük bile sýçramamýþtý tenine

ve iblisler sardýðýnda etrafýný
yavaþtan korku sardý içini
bilmeden yaþýyordu bu duyguyu
içinde bir þeyler kýpýrdýyordu istemsizce

derken alýþýyordu yeni düzene
yeni düzen;
baþlý baþýna lanetler diyarý
bilmiyordu sonunu
ama öðreniyordu bir þekilde
adý karýþýyordu kir hanesine
bulutlar artýk küskün
yaðmurlar durmuþ
zelzeleler birbiri ardýna kesilmiyor
fýrtýnalar ve çýðlýklar..

artýk çaresizlik gözleri
karanlýk oluyordu yurdu
baþlý baþýna lanetler diyarý
yeni bir av peþindeydi

geçmiþ olsun demek bile yetmeyecek
çünkü geçmeyecekti..
Sosyal Medyada Paylaşın: