Sonları sevemedim.

hiç bir zaman sonlarý sevemedim.
biraz modasý geçmiþ elbise gibiler.
giydiðin zaman herkes bakar ya sana.
ya da soðuk bir kýþ günü,
buzlar saçaklardan sarkmýþ,
sýðýnacak baþka yer olmadýðýný bilirken,
paltonun içinde kaybolur ya insan.
bazen sigaranýn dibindeki dumandýr.
ya da dolapta yolunu kaybetmiþ,
içilmeyi bekleyen þaþkýn garip son bira.
tadý hala dilinin ucunda kalan þerbettir,
Son son dediðin.
yutulan baklavanýn tabaðýnda kalan.
sabah vapurda yenilen simidin,
diþte ki susamý olur bazen.
kimi kere sen daha iyilerine layýksýn,
diye baþlayan cümlenin son kelimesidir.
bazen de son bizzat içindedir cümlenin.
baþýmýz sað olsun derken.
hiçbir zaman sonlarý sevemedim.
baþlayan þeyler hiç bitsinler istemedim.
ama bittiler ya her zaman.




. . . ismail oral . . .
Sosyal Medyada Paylaşın: