Yalnýzlýðýn tavan arasýna sýkýþmýþ Bir aðýt benimkisi Kimselerin duyamadýðý Anlamadýðý! Tozlu sandýkta duran Pas tutmuþ düþlerimi Kaldýrdýðým tavan arasý. Bir boþa çaba benimkisi! Zindan gönüllerden kaçmýþ Bir kaçaðým. Karanlýðýn tozlu kucaðýnda Kollarým güçsüz. Kimsesiz bir türküyüm Küfürlü aðýzlarda. Bir çýban, bir yarayým Çilekeþ sýrtlarda. Geçmiþin bir türlü geçmediði Yalnýzlýðýn tavan arasýndayým. Umudun mumlarý sönerken Bir bir, Kuþlarýn kanadý kýrýlýrken Tek tek, Ben yalnýz bir bulutum Rüzgarla kavgalý. Meþede bir dal, Dalda kuru yaprak Benim sonbahar, Benim kurumuþ toprak. Çaresizce kaybolan bir oyuncak... Eski bir eþya gibiyim. Þu karanlýk tavan arasýnda Kimsesiz çürüyüp gitmekteyim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Elif Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.