Kaybedilmiþ ruhlarýn sahip olduðu bir bedendeyim. Karmaþýk duygular, yýkýlmasý zor duvarlara dönüþmüþ ve sarmýþ etrafýmý. Çýkmaz sokak dedikleri bu olsa gerek. Tüm benliðimi bu sokaða hapsetmiþ gibiyim. Her evin kapýsý, koca bir zindan duraðý. Gökyüzü karanlýk, kapkaranlýk kesilmiþ insanlýða. Her yerde þehir dolusu sessizlik, Sanki dünya yeniden yaratýlmýþ ilk insanýný bekliyor. Bir zamanlar insanlarýn baþýboþ tavýrlarýný hatýrlýyorum. Yarýný düþünmeden, bugünü delicesine yaþar hallerini hatýrlýyorum. Þimdi düþünmediði o yarýnlar, günlerinin her saniyesini esir almýþ durumda. Ah þu insanlar; Ne zaman akýllanacaklar. Ne zaman dünyanýn kendi etraflarýnda dönmediklerini, Görünmez bir varlýkla bile yerle bir olabileceklerini anlayacaklar..
Þevval Çetinkaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şevval Çetinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.