Ey ömrümün virgülü! Böyle kolay mýydý haa tozlanmamýþ mýsralarýmdan çekip gitmek, Kalemim seni yaþatmak adýna son nefesini veriyordu, Gitgide kýrýlmaya baþlýyordu yüreðim, Onarýlmasý zor bir kuþ gibi ürkek ve çaresiz, Boðazýmý patlatýyorken acý dolu sözlerin, Gülüþüne muhtaçtý oysa bedenim, Belki gelip de ýsýtýrsýn kanayan yaralarýmýn sýzýsýný diye, Ve sen hep susardýn, Öylece dilsiz durarak gönlüme huzurunu estirecek rüzgâra nefretini seriyordun , Bir ömür bakýþlarýna mahkûm edercesine.. Ama ne çare sol yaný közle kavrulmuþ Dilba Haným! Elbet güz bereketini yaðdýrarak harap gönlüme, Sen sevda yolunda çelme yerken ayrýlýðýn tokadýndan, Ben ruhumu yalnýzlýða dayayýp limanlarýný terk edeceðim..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emin Herki Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.