KARDELEN(1-2)
Ey yüce daðlarýn, vahþi çiçeði!
Kar üstünde açýp, dolan Kardelen
Güneþe âþýktýr, saklar gerçeði
Güneþi görünce, solan Kardelen
Bahara hep umut taþýr özlemle
Hasreti kokuyor hüzün, elemle
Çekerim der kahrý, her kýþ çilemle
Beyaz yapraðýný, yolan Kardelen
Lekesiz tertemiz, gizemli durur
Çýkmazsa topraktan eðer kudurur
Görmeyen hakkýnda çok þey uydurur
Sanki masal gibi, yalan Kardelen!
Hayal meyal cismin, bana bilmece
Zümrüt mü gözlerin? O, senin ece
Rüyalarda mýsýn? Bilmem ki gece
Pembe düþlerimi, çalan Kardelen!
Ne kalbim çarpýyor, ne akýl baþta
Deli divaneyim inan bu yaþta
Esirin olmuþum daha ilk baþta
Gönlümü sevdaya, salan Kardelen!
Yaklaþsam diyorum, hep amma nasýl?
Avucuma alýp þöyle bir fasýl
Seni koklamaktýr, tek arzum asýl
Hangi seven yürek, sýlan Kardelen!
23. 03. 2020
Kaþlarýn sanki yay, bakýþýn ok ’tur
Ela gözlerinle, kalbimi delen…
Yaram derindedir, saraným yoktur
Uzat ellerini, sen sar Kardelen…
Aþk mýydý bu, neydi? Ýnan çok ilginç!
Birlikte yaþandý; hüzünle, sevinç…
Gönlüm iþkenceyle, olmuþ gibi linç
Ruhumda býraktýn, hasar Kardelen…
Reva mýdýr söyle? Çektirdiðin dert!
Derman sensin oysa vermez baþka fert
Özlemin çekilmez, kara yelden sert
Hasretin efkârý basar Kardelen…
Düþermiþ her kimse, insanlýk hali
Üstünde kalýnca aþkýn vebali
Bir daraðacýnda, mahkûm misali
Böyle infaz edip, asar Kardelen…
En yüce daðlarda açar o çiçek
Ulaþýrsan kokla, yoksa sen el çek
Hayal kýrýklýðý, acý bir gerçek
Zapt etmek zor, surdan hisar Kardelen
Layýk mýyým bilmem? Güzel kokuna
Çare var mý? Acep senin yok’ una
Mahkûmum attýðýn sevda ok ’una
Kanar yüreðim kan kusar Kardelen
Emellerim bitti en son mahalde
Her þeyin sonuna geldik herhalde
Gündüzüm geceye dönmüþ bir halde
Günüm güne uymaz, aksar Kardelen…
Narýnda yanmýþým kor külü gibi
Sevgiden hep mahrum yâr gülü gibi
Yaþarken hayatý bir ölü gibi
Ruhumun elemi kasar Kardelen…
24. 03. 2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
vefa arayan şair Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.