RUH SÖKÜĞÜ

Özlem idi yakýp kavuran benliðimi
Suskunluklarýmý topladýðým avuç içlerimdin
Gözyaþlarýmla büyüttüðüm sevgimdin belki
Bir gece yarýsýnda boðazýmdan kopan vaveylaydýn
Diþlerimi sýkarak aðladýðýmdýn belki
Boþa gitmiþliklerimi saklamýþtým gözlerimde
Fotoðrafýný santimiyle ezberlediðim vardý orada

Bir sonbahardý içim
Kýþa vurmaya hazýrdý denizim
Deniz sadece mavi mi olur?
Benimki kahverengiydi belki
Ya da koyulaþan bir güruh vaktiydi

Ayný günde bir yýl yaþamaktý
Sabahta ilkbaharý, öðlede yazý,ikindide sonbaharý
Akþamlarý geceye baðlayan vakitlerde kýþý yaþadým
Ama en çok sonbahardý içim
Biraz aydýnlýk, biraz karanlýktý.

Bir tohumdum ben ellerinde
Sýcaklýðýný yuva bellemiþ kimsesizdim
Gözyaþlarýmda uyuduðum
Yokluðunda fotoðrafýnla avunduðumdun

Ýstanbul gibiydin… Galata gibiydin…
Hatta gece ýþýklarý kapattýðýmda
Yýldýzlarla süslü gökyüzümdün,
Özgürlüðümdün, nefesimdin
Safirdi senin gülüþün
O’nun gibi asil ancak kýrýlgandýn
Kardelen gibiydin

Ama...Ama’sý yok iþte bundan sonrasý kesiyor nefesimi
Ýçimde tonlarca yükselen senfoniydi yalnýzlýðým
Kulaklarý saðýr yapacak kadar yüksekti sessizliðim
Sessizdim
Yokluðunda sessizdim
Yok oldum da sessizim
Sosyal Medyada Paylaşın: