BEN ÖLMEDEN ÖNCE

Aðacýn gölgesinde uyuyorum
Cevizin büyüsüne kapýlýyorum,
Rüzgarýn hafifçe dokunuþuyla,
Sakince geçmiþime dönüyorum.

Çok önceden bir çocuk varmýþ,
Doðayla iç içe yaþarken,
Büyülüyeci bir çift göz görmüþ,
Zamanýn deðerini bilmezken.

Kimmiþ, neymiþ umursamazdý
Maniler yazmaktan býkmazdý
Ýleri geri dolaþýr durur,
Yine de aklý bir karýþdý.

Halada karýþýk aklý,
Bir türlü seçim yapamadý,
Elindekileri de kaybedince ,
Büsbütün umutsuz oldu.

Galiba yalnýz ölecek
Bu düþünce delirtecek
Filozof gibi içgüdüsel,
Yaþayýp ziyan olacak.
Sosyal Medyada Paylaşın: