En fazla içimde ölürsün Dilba Haným! Közle kavurttuðun paramparça yüreðim, Artýk taþýyamaz oldu nefretini, Gözlerin hüzün kokup sol yanýma ayrýlýðýn notalarýný nakþederken, Dudaklarýn rüzgardan huzuru ödünç alýp yaralarýma merhemini sürecek alk þarkýlarý mýrýldatýyordu, Oysa tenim hiç bu kadar üþümemiþti hapsolduðum sonbaharýnda, Yaþlanan gönlüm dökerken yapraklarýný uçurumun enkazýna, Kalemim tükete tükete mýsralarýna davet ediyordu, Umudun, yarýnlarýn tek sadýk dostu olduðunu haykýrýrcasýna... Ama ne çare Dilba Haným! Ezip geçtin ya kýrýk gururumun üzerinden, Bilesin ki ruhumu yalnýzlýðýn kalelerine sürgün edeceðim, Hadi Eyvallah!...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emin Herki Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.