En son hatýrladýðý;
uykulu gözleri,
ay ýþýðý,
karþý mahalleden gelen köpek sesleri
ve penceresinden yanaklarýna uzanan,
kücük bir yýldýzýn elleri.
Korkunç bir patlamayla uyandý,
ilk ýþýklsarýyla güneþin.
Acý ve toz içindeydi;
daðlar, aðaçlar
yitip giden dünya,
ve çýðlýk çýðlýða uçuþan kuþlar.
Þu sözler döküldü,
toprak dolu aðzýndan.
Ey insanlar,
kalbinizdeki iyilik kadar olsun,
ýþýðý göreceðiniz sabahlar.
Sonra tutup güneþin ellerini
uçup gitti.
Daha önce giden,
tüm melekler gibi.
N. KAYA
(ÞAVAÞA HAYIR )
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.