çocukken evimizin kocaman bahçesi vardý meyvasýndan tutun da gülü çiçeði dutlar ayrý bir alametti iþte o bahçede doyasýya oynadým aðaç tepelerinden az düþmedim hiçbi’ zaman düþtükten sonra zýrlayarak eve girmedim çoðu kez farketmediler bile kuyruðu hep dik tutttum
düþünce acýmadý ki...
Sosyal Medyada Paylaşın:
7TEPE Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.