Mýr mýr gelirdin yanýma, Güzel kedim Leyla’m benim, Onunla tanýþmýþtýk bir gün sokakta... Henüz bir yavru iken atmýþlardý, onu sokaklara... Alýp getirdim onu hemen evimize. Küçük kedi iþte bizde, Aslýnda Leylak diyordum, Adýna ben kedimin. Her kes Leyla diye diye, Kedimi Leyla yaptýlar. Onu çok seviyordum,’ mýr mýrým’’ diyordum. O benim tatlý Leyla’m. Tam on sekiz yýl yaþadý Bizimle güzel günlerde, Ben se okula giderdim, Onunla tanýþtýðým günlerde. Bir otobüsün altýndan, Çekip almýþtým caddeden. Ve böylece yýllar geçti, Kedim benimle , ben mutluyum kedimle. Ýstanbul’dayken bir gün, Hasta ve yalnýz hastahanede... Bir telefon aldým yine ; ’’ Leyla’yý araba ezdi ’’ diye. Ýþte Leyla’nýn kaderi. O beni böyle yürek ten üzdü, Leyla’m, küçük kedim benim, Unutmadým seni ben !
Aygün Deniz Çok önceleri yazmýþtým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aygün Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.