Ben hep sevdim onu, Kah gecenin alacakaranlýðýnda; Kah sabahýn þafaðýnda... Ama hep uyurdu o o saatlerde Gecenin bir saatinde onu özlediðimi söylemek isterdim O da ýþýksýz bir odada uyumak isterdi. Ben Gün doðumunu onunla izlemek isterdim O sabahýn 10’unda kalkýp kahvaltý etmek isterdi. Ben ona kapkaranlýk bir odada veyahut loþ bir ýþýkta Þiir yazardým. O þiirlerimi okurdu üstün körü Çünkü atamazdý üstündeki Uyku mahmurluðunu. Ben loþ bir ýþýkta onu sevdiðimi söylerdim, O bende seni diyemez, bir de üstüne lambayý açardý. Ben ona 1 adým gitsem O benden 10 adým kaçardý. Þimdi sevmiyorum onu. Ne onu Ne de o loþ ýþýkta yanan mumu. Söndürdüm mumu da Onun için yanan kalbimi de Ýsterse açsýn lambayý Ýsterse açsýn arayý. Ne yaparsa yapsýn umurumda mý? Beni artýk mumla deðil Meþaleyle arasa bulabilecek mi? Onun için yaptýðým her þeyi eminim Tanrý ona gösterecek. O da piþmanlýktan o mum gibi eriyip bitecek.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nurdan Kaplan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.