Dumanlý bir uçuþla kopuþ baþlar buluttan, Titrek beyaz benekler yere düþüyor yere. Bulutlarýn ardýndan sabah aðaracak tan; Tipiye dönmüþ rüzgar, eser durur boþ yere.
Semada dolaþan o pamuk tarlalarýndan, Titreyerek dökülen sükutun ezgisi kar! Dünü berbat eyleyen insan, belki yarýndan Beklediði umudun en büyük sezgisi kar!
Unutma, uyanacak tüm tabiat birazdan, Ýnsanýn kirlettiði topraðýn üstünü ört! Uykudaki aðaçlar üþümesin ayazdan, Dalýnda zor tutunan yapraðýn üstünü ört!
Ýnsanoðlu kibirle açtýkça kör gözünü; Ne çok itibarlýdýr, ne de güvenli sözü. Vicdan kirliliðinden utanan yeryüzünü, Bembeyaz örtünle ört, ört ki ak olsun yüzü.
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.