Kalabalýk bir yalnýzlýðýn Yalnýz kalmýþ sureti gibiyim Ýçim dýþým yalnýz ve kimsesiz Aynalar ben yokmuþum hiç olmamýþým gibi Sanki köþeyi dönerken Duvara yansýmadý gölgem Sanki geçtiðim yollara hiç deymedi adýmlarým Ve hiç çýkmadý ayak izim Çok mu geldim kendime Çok mu geldim aþk denen lügat’a Çok mu geldim beden denen cesete Ondan mý ayrýldý ruh bedenden Ondan mý terk etti gecemi yýldýzlar Ondan mý býraktý beni sevinçer Sorularým bile yalnýz kalýyor Kalabalýk yalnýzlýðým da Çekilmez oluyor zaman git gide Takvimler eskiyor günler aylarýn Aylar yýllarýn üstüne ekleniyor Bir ben miyim diyorum yalnýzlýðý Kendine yar edinen Bir ben miyim yalnýzlðý bu denli Kalabalýk zanneden
Almuslu ÞAÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
Almuslu ŞAİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.