Yalnýzlýk çýð gibi çöker üstüme
Bu haneye sensiz girdiðim anda
Hak bildim efkarý kendi kendime
Maziyi sil baþtan derdiðim anda
Gidiþin bu caný yok eder gibi
Bu keder ruhuma haktýr der gibi
Sinemde dinmeyen asi kor gibi
Yeltenip kendime sorduðum anda
Yaðmurlar sabrýmý seninle yoklar
Kusurun var ise nezdimden aklar
Ruhumu dövüyor ýslak sokaklar
Camdan dýþarýyý gördüðüm anda
Engine ulaþmaz hüzün mehtabý
Gönülün sen yokken bulunmaz abý
Seveni kesmiyor meþkin þarabý
Düþünüp gerçeðe vardýðým anda
Gözümü kör say kulaðým kiriþte
Vuslatý askýya suruyom iþte
Varsýn benliðimi o ilk ateþte
Vursun diye yaya gerdiðim anda
Mehmet Kýlýçel
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.