Hoşçakal'a yenik düştü gözyaşlarım

Gideceksen eðer,
Bekler misin beni, seni unutana kadar?
Ya da gitsen,
Beni hiç düþünmeden gitsen,
Sonra hiç ummadýðým bir vakit gelsen?
Nasýlsýn desen sadece,
Alýþkanlýkla iyiyim diyebilir miyim? Bilmiyorum.
Seni seviyorum desen...
Hani olmaz da,
Þiir bu ya deyiversen..
Keþke derim...
Keþke bunu duymak istediðim zaman demiþ olsaydýn,
Bunu içten söylemeni o kadar çok beklemiþtim ki.
Hep derdim;
Ya ben artýk bunu duymak istemediðimde söylerse,
Cevabým ne olur diye?
Düþündüm iþte, hep düþündüm.
Bu kadar anýyý, sevgiyi, þefkati, merhameti...
Nasýl sadece bir HOÞÇAKAL’a sýðdýrabiliyor insanlar?
Vicdansýzlýk deðil de nedir bu?

Ben sana veda etmeyi düþünürken,
Gözümden akan milyonlarca yaþa anlam veremezdim.
Sadece bir düþünce beni nasýl bu kadar üzer anlayamýyordum.
Gözümden düþen her yaþtan özür diliyordum.
Asla bir daha aðlamayacaðým demiþtim.
Çok deðil,
Bir kaç gün sonra,
Bir HOÞÇAKAL’a yenik düþtü bu gözyaþlarý.

Herþeyi unuturum ama gözümden akan her yaþtan özür dilediðim günleri unutamam.

Melisa DOÐAN
07.02.2020

Okudunuðunuz yazý toplam 1 kere görüntülenmiþtir.

Sosyal Medyada Paylaşın: