Güle Methiye

Mahcemali gonca güldür, endamýysa nazlý lale,
Gâh açýlýr gâh süzülür, döner durur halden hale.
Huzur veren varlýðýyla, ab-ý hayat sohbetiyle,
Muþtu sunar gönüllere, gam-tasayý almaz kale.

Neþe saçan gülüþüyle, görenleri hayran eyler,
Þenlendirir bað-bahçeyi, âþýklara seyran eyler.
Bülbüllerin yüreðine sevdalýðý düþürür de,
Vuslatýnýn hasretiyle, gözü yaþlý giryan eyler.

Seher vakti tan yýldýzý, onu görmek için doðar,
Elinde gün feneriyle, köþe bucak arar sorar.
Uyanýr da bad-ý saba, daha önce bulmak için,
Bir çiçekten diðerine, koþup durur apar topar.

Meftun olmuþ mecnununu, yaktýðýný bile bile,
Kahverengi gözleriyle bakar durur hülya ile.
Al yanakta gamzeleri, arz-ý endam eyledikçe,
Bir busecik kondurmaya, heveslenir yeller bile.

Gerdanýnda nakýþ nakýþ benler vardýr, aþikâre,
Güneþ vurur üzerine, yansýr ýþýk hare hare.
Kumral sarý saçlarýný salýverir omuzlara,
Kara sevda hançeriyle, sinelerde açar yâre.

Tezhip eden sanatýný gül yüzünde ayan etmiþ,
Güzellikten anlayanýn takdirine þayan etmiþ.
Yaný sýra faziletin kemaline erdirmiþ de,
Halisi’nin þiiriyle tüm âleme beyan etmiþ.

Sosyal Medyada Paylaşın: