Kimsesizliğimden vurdular beni
Beni kimsesizliðimden vurdular ana.
Ýçimin duvarlarýnýn sývasý döküldü.
Kýrýldý kolonlarým, kiriþlerim, tuðlalarým...
Düþürdü beni sevdan yere.
Bir aþkla kapanýrmýþ bir yara.
Kýsýr bir döngü içinde yüreðim.
Kabuk tutmaz, laf dinlemez...
Hal böyle iken sevgilim.
Sen gidiyorsun uzun bacaklarýnla kýsa ömrümden.
Tel örgülere sarýlýyorum o gece ben.
Saçlarým uzuyor ve bu hiç iyi deðil, ölüyorum sevgilim.
Seninle yaþamanýn güzel olmasý ayrý ölmek istiyorum ben.
Pazarlýksýz sattý yýllara beni zaman.
Yaþlandým çünkü kadýnlar gittikçe daha güzel.
Ve çok fazla dertten beyaz saçlarým.
Adýnla hükümlü þimdi bir þiir kitabý.
Bunu bilirim, sen beni bir kez olsun sevmedin.
Ve çiçeklere gülerken þimdi sen,
Þu masada ki neþtere gülümsüyorum ben.
Ve yürüyüþün vurdu beni o gece.
Her halim yaþam kaygýsý, senin kokun ve ölüm.
Biz artýk ölüyüz sevgilim.
Ben toprak, sen çiçek...
Ne fark eder?
Pencere demirlerinde solan çiçekler gibiyiz.
Þimdi sensiz güneþe tekmil veriyor o panjurlu evimiz.
Beni kimsesizliðimden vurdular ana.
Ýçimin duvarlarýnýn sývasý döküldü.
Kýrýldý kolonlarým, kiriþlerim, tuðlalarým...
Beni kimsesizliðimden vurdular ana.
Kimsesizliðimden...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.