Özür Dileriz! Muharrem

Mezraya çökmüþtü bir karanlýk, beyaz karlar üstüne.
Hava ayaz mýydý ayaz.
Bir çocuk aðlamasý böldü havayý, belli ki sancýlýydý.
Dýþarýnýn ayazýna inat, ateþler içindeydi Muharrem.
Bir gecede mahalle yapýlýp, kent parçasý olup da,
Eskinin köyüne bile benzemeyen,
“Yalýnca” ulaþýlmaz olmuþtu yaðan karda.

Bir garip ülke burasý yol, su yok, telefonlar var bari.
Umutla yardým istendi, ne gelen vardý, ne de bir ses.
Tanrým sen yardým et! Muharrem’den geldi son nefes.
Yollar kapalý ama acý haber tez ulaþtý etrafa.
Yýkýlan baba, kapanan yolda vurdu minik oðlunu çuvala.
Ne idi taþýdýðý minik caný yanýnda?
Kin mi, öfke mi, geri kalmýþlýðýn aðýr yükü mü?

Van’a defnedildi minik yavru, dayanýlmaz aðýtlarla,
Burasý hukuk devleti! Üç yýl sürdü, büyük soruþturma.
Sen misin mezrada yaþayan ve çocuðunu sýrtýnda taþýyan.
Bu ne büyük hata, verseydi zamanýnda haberi, gelirdi saðlýkçý,
Yalýn gerçek adaletsiz düzen, yoksulluk ve geri kalmýþlýk,
Var mýydý? Bunda Muharrem’in suçu?

Duydu mu? Rezaleti saðlýk bakaný,
Baþka yere atadý acilen hata yapaný.
Güya hata yapan da, fedakâr saðlýk çalýþaný!
Bunun vebali, yetmiþ yýldýr bu ülkeyi yönetenlere.
Kuþkusuz, onlarý iktidara taþýyan bizlere.
Acýmýz, kusurumuz büyük, bu kadar sýðdý sözlere.
Özür dileriz Muharrem, Allah aldý seni cennetine.

Sosyal Medyada Paylaşın: