RUHUMUN SON KİRLENİŞİ

Varlýk ile yokluk arasýnda yaþanýrmýþ bazý þeyler
Sen çok dedikçe azlar yapýþýr yakana
Çok seversen az sevilirsin
Bu bir dengedir
Aþkýn kanunu

Þimdi pusulasý þaþmýþ bir gemi dümenindeyim
Varlýkta benim yoklukta
Ellerimde umut kelebekleri
Sevsem ölecekler
Sevmesem yine ölecekler
Oysa renklerine hayraným ben
Allý yeþilli morlu

Kaldýrýmlar da yalýn ayak parmak uçlarým
Hayatýn bam telinde
Tek ayak üstünde duruyorum
Okul yýllarým aklýma geliyor
Her yanlýþýmda
Önünde tek ayak durduðum o kara tahta
Ah ne aþklarý orada itiraf etmiþtik

Köse baþýnda bir kilise
Çan sesleri beynimi týrmalýyor
Hafiften ýlýk bir rüzgar
Saçlarýmý dalgalandýrýyor
Sanki bir þeyler beni oradan buraya
Buradan oraya savuruyor

Ýçimde fitili alev almýþ umutlarým
Patladý patlayacak
Dilim dansöz edasýnda
Ellerim sanki yýllarýn diyetini ödüyor
Buruþ buruþ mecalsiz

‘Ýlk göz kapaklarýn düþer’ demiþti bir þair
Göz kapaklarým düþüyor
Yüzümde belli belirsiz bir gülümseme
Teneffüs zilini heyecanla bekleyen öðrenci edasýndayým
Hadi Kuazimado çal çaný
Kalbimin kanatlý öfkeleri gökyüzünü mesken tutsun
Asýl o yaðlý urgana
Dokundukça þahlansýn parmak uçlarýn
Çek ve bitir bu masalý
Bitmeli bu masal
Ve ben gitmeliyim

Duyuyorum
Çanlar son kez benim için çalýyor
Ruhumun son kirleniþi bu
Anne yýkama artýk beni
Örtme üzerimi
Vakit ayrýlýk vakti
Hoþça/kal

Sosyal Medyada Paylaşın: