bir karanlýðýn kara lekesi dudaklarýmda
bir kazanýn ölü gözlerinde akýyor yaþlarý yalnýzlýðýmýn
yasak aþklarýn yýlgýn adým seslerinde suskun þiirler
öykülerimin sözleri yitik dilden düþmeyince
gönderilmemiþ onlarca ve hatta yüzlerce mektubun
yaþlý çýðlýklarýna saðýr bekleyiþlerinde
bir martý daha düþer denize
yorgun
ve ölü
ellerim neden böyle soðuk anne
neden titriyor bedenim böyle
usturuplu yalanlardan kopup gelen sahte bir mutluluða vurgun
kýrýlgan yüreklerin sakýnýlmamýþ oklarýnda tütüyor yangýn
yüzümdeki gülüþlerde gezinen bu acý da ne
baba!
unuttuðum sesinden içime sinen cesaret nerede
tek baþýna uyanýlan sabahlarýn sahipsizliðini
üzerime örtüyor hayat
oysa ki
kendimden geçeli öyle çok oldu ki
sen vurunca ölmemem bundan iþte
haberin yok mu sevgili
ben öleli beri
açmýyor çiçekler
balkonumdaki saksýlarýn
kurumuþ topraklarý üzerinde
kim vurdu yaðmurlarý
kim kýrdý dallarýný düþlerimi baðladýðým aðacýn
þimdi ben
kimin için aðlayacaðým
aþk beni
binlerce kere
öldürmüþken
kime
niye
bir kelebeðin
bir günlük izdüþümü
var yüreðimde
atilla güler