GEZİCİ TARIM İŞÇİLERİ
Toplarlar denklerini,
Çýkarlar yollara…
Yýlýn altý ayý,
Belki sekiz…
Kimisi almýþtýr hurda bir minibüs,
Kimisi bir kamyon üzerinde yolcudur
Ailesi ve yükleriyle birlikte.
Çile çekerler yollarda,
Görenlere Kenya’yý,
Somali’yi hatýrlatýrlar…
Gezici tarým iþçisidir onlar.
Adana’da narenciye,
Afyonda kiraz toplarlar.
Konya’ya pancara giderler,
Kayýsý zamaný Malatya’dalar.
Orduda fýndýk,
Urfa’da pamuk toplarlar…
Herkes yevmiyecidir,
Ana, baba, çocuklar.
Yaþý vardý mý on ikiye,
Ýþçidir artýk…
Ýlkokulda, ortaokulda kayýtlý görünürler,
Fakat bilmezler okumayý, yazmayý.
Unutmuþlardýr bile,
Okulunun ve öðretmeninin adýný…
Dayýbaþlarý getirir ürün toplama alanlarýna.
Aðalarýdýr,
Alýrlar yevmiyelerinin beþte birini.
Kimse itiraz etmez bu çarpýk duruma.
Devlet de kabullenmiþtir,
Ýþçi de.
Feodal kültürün gereðidir…
Kýzlar küçük yaþta evlendirilir,
Sorulmaz fikirleri.
Sonra boy boy çocuklar,
Çok çocuk, çok yevmiye demek.
Kaderleri böyle onlarýn!
Obalarýnda elektrik yok, su yok,
Doktor yok, ilaç yok,
Ateþ yakmaya odun yok,
Ekmek, aþ yok.
Her þey için yok denir tarým iþçisi ailesinde.
Sadece çocuklar var!
Çocuklar… çocuklar… çocuklar…
Karakaþlý, karagözlü.
Çocukluðunu yaþayamamýþ çocuklar,
Acýlarýn çocuklarý!
Ömer Adar-2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.