Aşkın Makamları-2

Dördüncü hal þüphedir, sorarsýn neden niçin,
Ruhunu bin bir soru, kemirir için için.
Acaba kýrgýn mýdýr, bugün bir hayli durgun?
Gözlerin feri kaçmýþ, çehresi epey solgun?
Ýyi de ya bu tavýr; kuþku dolu bakmalar,
Olmadýk sebeplerle arada laf çakmalar?
Cümleler cýmbýzlayýp, sonra bunlarý yermek,
Masumane sözlere farklý anlamlar vermek!
Yoksa þüphe ona da sirayet mi etmiþtir,
Güvenini sarsmaya hangi halin yetmiþtir?
Ya da bitti mi artýk, bu yüzden mi bikarar?
Son vermek arzusuyla mazeretler mi arar?

Beþincisi yüzleþme, ürkek ama kararlý,
Gardlarýný almýþlar, ikisi de vakarlý.
Bastýrýlan endiþe¸ “ya koparsa” korkusu,
Yine de baþlatýlýr, taraflarýn sorgusu?
Öfke dolu olsa da konuþmalarýn tonu,
Ýncir çekirdeðini doldurmaz üç beþ konu!
Epeyce gösterirler, haklý çýkmaya gayret,
Akýl edip demezler, çocuk muyuz biz, hayret!
Küçücük meseleler, olmuþlar büyük olay,
Dil sussa, göz konuþsa, anlaþmasý çok kolay.
Yürekler ki sýmsýcak sevda hanümanýdýr,
Gözler de yüreklerin, masum tercümanýdýr.

Altýncý aþamaya bir isim veremedim,
Çünkü o son makama yazýk ki eremedim.
Yalnýz der ki bilenler, o makam iki haldir.
Ayrýlýk kaçýnýlmaz, vuslat ise muhaldir.
Ya Mecnuna dönüþür, Leyla diye inlersin,
Ya Hallac-ý Mansur’dan, gerçek aþký dinlersin.
Bir üçüncü yol var mý; diye sormak beyhude,
Öðrenmek istiyorsan, “medet bana ya Hu” de.

Sosyal Medyada Paylaşın: