Yine karanlýklar çöktü. Yalniz gecelerine. Bu çekilmeyen hayatýn içinde, Dertlerimle baþbaþa kalmýþým.
KADER desen kader deðil yaþadýklarým. Ben her gece yalnýzlýklara. Vurgun yemiþim Kölesi olmuþum sevgi denen þeyin. Hasretiyle büyümüþüm, Artýk sevmiyorum gündüzleri. Sevmiyorum sýkýntý veren geceleri.
Sadece hüzün olmayan saatleri seviyorum. DÜNYA dursun iþtiyorum o vakit dönmesin yerinde dursun
Artýk kendimide sevmiyorum. Patlamaya hazýr volkan gibiyim Bu aralar çevremide kendimide . Yakacam biliyorum. Bana kan kusturanlardan Çok kötü intikam alacam diye Korkuyorum
Yine merhametim aðýr basýyor. Böyle gecelerde yine yalnýzým. KADER denen þu yaþamýn içinde. bilinmezliklere doðru.
Sosyal Medyada Paylaşın:
HÜLYA CEPNİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.