Doğanay Leylâ İken / Söyleşi

Býrak Ece’m dökülsün mürekkep aktýðýnca,
Ahûzarýný çizip defter toyda eðlensin.
Alev saçsýn cümleler semâyý yaktýðýnca,
Yaðsýn göklerden hicrân, figân bende beslensin.
Býrak Ece’m çaðlasýn mürekkep yazdýðýnca...

Gözlerine süzülen þerler düne gizlensin,
Kim bilir feryâd ölür sen bu güne ermeden.
Geç kalan þafak ve tan utansýn, düþe girsin
Gül ziyân sezilmeden, endâmýn süzülmeden,
Gözlerine sürülen þerler dünleri emsin...

Kem gözler gül cismine ibretle baktýðýnca,
Yarýlsýn zýrhlý toprak, evren mahþere dönsün.
Kýskansýn Aslý, Þirin aþk bahar açtýðýnca,
Volkan haykýran cihân ateþten ayâz örsün,
Kem gözler gül ziyâna büyüler sardýðýnca...

Sonu tadarsa ömrün kefenin beni sarsýn,
Kapýlar kapanmadan, saçlarýn aðarmadan
En aksi güz bulutu tenhalara saklansýn,
Yaðmurlar ýslanmadan, maviler boyanmadan
Sonu yaþarsa ömrün kefenin beni alsýn...

Karþýnda bir ziyân var bak bana baktýðýnca.
Nûr dolu cennet yüzün ibret alsýn beslensin.
En büyük günâhýný saç bana saçtýðýnca,
Yüklendim cehennemi zebâniler sevinsin.
Karþýnda bir eyvâh var bak bana baktýðýnca...

17.10.2006 23:00:00

Yýlmaz Helimergin


Sosyal Medyada Paylaşın: