DEMLİ ZAMAN

Bir hoþçakal kadar yalnýzlýðým,
Bir veda kadar kimsesiz duruyor ,
Zamanýn kapýsýnda.
Herkesin ayný yaþadýðý geceyi,
Ben karanlýk diye adlandýrýyorum,
Gün görmez bakýþlarýmda.
Keþke!
Bir çocuk olarak kalabilseydim.
En büyük derdim,
Dizlerimdeki yaralarý sarmak olsaydý.
Kelebeðin bir günlük,
Dertsiz ,yarasýz ölümü bile,
Ýmrendiriyor kör yaralarýmý.
Deðmeyen hislere,
Deðer veriþimden,
Sorumsuzca sorumlu tutulduðum,
Kaç tokat ayýltmaya yetmiyor,
Deðersiz kýlýnýn her yanýmý.
Anlaþýlmamak derdimi ,
Bir kefeye koyup yükleniyorum.
Omuzlarým ne kadar taþýr?
Aðýr olan her þeyi yüklenmiþ,
Kalbim ne kadar dayanýr ?
Zamana sarýlýyorum yine ,
Demli dertlerimden bir yudum daha þerefime .....
Sosyal Medyada Paylaşın: