musalla ile mezar arasýnda gidip gelmekteyim..
ne yana dönsem ölüm..
uyanmalýyým..
ey uyuyan dünyam..uyan..
uyandýrmalýyým yorgun bedenimi..
kim beni musalla’ya getiren..?
kefene saran kim..?
nerede sokak aralarýnda gülüþtüklerim..?
nerede sokak lambalarý altýnda güreþ tuttuklarým..?
son harçlýðýmý paylaþtýklarým..?
nerede her bayram buruþuk,çatlamýþ ellerini öptüðüm anneciðim..?
nerede çocukluðum, gençliðim..?
her sabah uyanýrdým yeni bir güne..
dünümde dumurluðumu,yorgunluðumu býrakýrdým..
yeni güne umutlarýmý taþýrdým hep..
sanki hep yarýný görecekmiþim gibi..
sanki hiç ölmeyecekmiþim gibi..
günü kurtarmaktý maharetim..
günü kurtarmaya çalýþmaktý..
ve çoðu kez sermayeden yerdim..
günü zararla kapattýðým da oluyordu..
bazende saðlam kalkýyordum masadan..
ve bir gün..
ya günümü kurtaracaktým yada ömrümü..
son kez voleyi vurup köþeme çekilecektim..
kazanacaðýmdan emindim..
rakibim her zamankinden güçsüzdü..
yada ben öyle zannediyordum..
saniyeler dakikalarý..dakikalar saatleri doðuruyordu artýk..
bitmiþtim..bitirmiþti beni..
ömründen borç verecek,günahlarýmý alacak birilerini arýyordum..
hiç bir zaman boþ olmayan çevrem ýssýzdý..bomboþtu..
beni yenen kimdi..
beni gerçeklerle yüzleþtirmeye iten kimdi..
sordum kim olduðunu o’na..
söyledi..
Azrail..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.